Ofiara Mszy ��wi��tej sk��adana przez Chrystusa, Ko��ci����, Lud i Kap��ana
A. Ofiara Chrystusa we Mszy Świętej.
Przypowieść o Arcykapłanie Starego Testamentu mówi, że stojąc przy ołtarzu był „Jako słońce w blasku swym, jako cedr Libanu”. Cóż w takim razie można powiedzieć o Kapłanie Nowego Testamentu, będącym jakby testamentową drabiną Jakuba, po której nie tylko zstępują Aniołowie z Nieba, ale i Sam Pan schodzi na nasze ołtarze, na łono Kościoła. We władzy tej Ofiarnej gromadzi się całe dostojeństwo i znaczenie Kapłana. Ofiara ta jest potężną dźwignią, która przybliża ziemię ku Niebu i źródłem, z którego czerpie, jako szafarz Sakramentów. Mojżesz prawodawca otrzymał od Boga rozkaz „Weź Aarona z synami jego, ich szaty i oliwę i namaść ich na ród mój Kapłański!”. I wziął ich Mojżesz i umył ich na całym ciele i przyodział ich w szaty Kapłańskie, tunikę i biały talar z barwnym pasem i nakrycie głowy. Aaronowi, jako Arcykapłanowi, dał nadto błękitny płaszcz ze złotymi dzwonkami i jabłkami granatu i wierzchnią szatę, z na niej owe tajemnicze godło z 12 kamieniami, a na zawoju głowy umocował mu złotą gwiazdę, na której wypisane było imię Boga. Potem po kropieniu krwią odbyło się święte pomazanie; i wszystkie te ceremonie wraz z towarzyszącymi im ofiarami powtarzał Mojżesz przez siedem dni z rzędu; dopiero po upływie siedmiu dni była ukończoną ceremonia wyświęcenia. Ósmego dnia składali Aaron i synowie jego po raz pierwszy Ofiary, a więc niejako swoje prymicje, dotychczas, bowiem tylko Mojżesz pełnił funkcje ofiarnika; w tym dniu musiał się cały naród przed drzwiami przybytku, by uczestniczyć w tej pierwszej Ofierze, składanej w jego imieniu i za niego, i przyjąć pierwsze błogosławieństwo Aarona. Z uczuciem ogromnej radości powitali Izraelici ten pierwszy obrzęd ofiary Aarona i jego synów, przekonani byli bowiem, że na istnieniu Ofiary w Izraelu opiera się przymierze Boga z ludem swym i nią jest zagwarantowane. A przecież starotestamentowy Aaron, Arcykapłan z rodu Lewitów, był tylko nakreśleniem przyszłego wiecznego Aarona, Boga – Człowieka, który wcielając się, wziął święcenia kapłańskie i naznaczony jest Krzyżmem Bożym. Jezus Chrystus swoje prymicje sprawował na Ołtarzu Krzyża przystrojony w szaty Kapłańskie podobne Aaronowi, zamiast mitry miał Koronę cierniową. W miejsce barwnego okrycia strój zastąpiły liczne rany ciała, przebite ręce i nogi, za to w całości przyodziany był w szatę nieskalanej czystości – płaszcz Miłości ofiarnej, którym okrył i ogarnął cały świat.... Tak to Jezus Chrystus był prawdziwym Aaronem, a Aaron starotestamentowy tylko jego protoplastą. Okrutne dopełnienie Ofiary na Krzyżu jest niejako obrzędem prymicyjnym Chrystusa, dopełnieniem obrzędu jest błogosławieństwo prymicyjne, jakiego udziela, wyciągając przebite ręce nad światem mówiąc: „WYKONAŁO SIĘ”. Przyjmujemy to błogosławieństwo jako świadkowie Ofiary, bijąc się w piersi. Składając pierwszą Ofiarę na Krzyżu, nie mógł Chrystus zrzec się służby ofiarnej, musiał już zostać Kapłanem na wieki według porządku Melchzedecha i jako taki składać w dalszym ciągu Ofiarę w najświętszym przybytku Nieba, raz na ziemi, na krzyżu, dokonaną Ofiarę stawiać przed oczy Bogu – Ojcu. Poza tym chciał Chrystus tę Swoją Ofiarę sprawować na ziemi, znając nasze grzechy, naszą potrzebę pośrednika. Dlatego ustanowił obecne nam Kapłaństwo w osobach Biskupów, Kapłanów i Diakonów, by ci pierwsi sprawowali Eucharystię a ostatni służyli Kapłanom i nam po wszystkie dni do końca świata.
B. Podczas Mszy Świętej ofiarowuje Kościół.
Wszystkie modlitwy, dobre uczynki, akty cnót, walki wewnętrzne i cierpienia swoich walczących dzieci, znajdujących się w stanie łaski, cierpliwość, tęsknotę i męki swoich cierpiących dzieci.
C. Wierni współ-ofiarują podczas Mszy Świętej.
Ci którzy są obecni, uczestniczą w niej nabożnie. „Wy zaś – pisze Święty Piotr – jesteście rodzajem wybranym, kapłaństwem królewskim, macie moc sprawowania duchowej i miłej Bogu Ofiary przez Jezusa Chrystusa.” Słuchanie Mszy nie polega tylko na tym by na niej być, lecz by ofiarować ją razem z Kapłanem. Co to znaczy? Otóż ofiarowanie to służenie mu, śpiewanie z nim, modlitwa wspólna, słowem pełny udział we Mszy. Jakby nie spojrzeć to Ofiara a z nią Msza Święta to rodzaj dramatu, w którym zachodzi bezustanna zamiana ról pomiędzy Kapłanem a Ludem – wiernymi, to wspólna modlitwa i Ofiara gdzie poprzez modlitwę, śpiewy, obrzędy, ceremonie, a przede wszystkim poprzez Komunię Świętą następuje łączenie oraz żywy udział w Ofierze. Dlatego też tak często Kapłan wzywa do wspólnej modlitwy i zwraca się do wiernych, po czym wspólnie odmawiamy modlitwy, by nie zatracić wspólnoty Kościoła, bo przecież skoro Kapłan zastępuje podczas Mszy Jezusa Chrystusa to lud – wierni w tym momencie zastępują cały Kościół. Dlatego też Święty Piotr mówi: „Jesteście pokoleniem wybranym, królewskim kapłaństwem, ludem świętym, rodzajem poświęconym.” I dalej nam mówi, że każdy chrześcijanin podczas Mszy Świętej powinien: „Ofiarować siebie samego, swe ciało i ducha swego, jako żywą, świętą, miłą Bogu Ofiarę”.
D. Ofiara Kapłana.
Jak wyżej pisałem Chrystusowym narzędziem podczas Mszy Świętej jest Kapłan, wybrany i uzdolniony siedmiostopniowym Sakramentem. W zasadzie Kapłan użycza Chrystusowi swego języka, rąk, zmysłów, siebie całego. Dlatego też nie ważne, jakim jest człowiekiem, jak czyni poza mszą, ponieważ działa w trakcie Mszy jako narzędzie w Imieniu Chrystusa, zaś On sam Jezus jest Barankiem Ofiarnym, w którym sobie upodobał Ojciec. Jezus Chrystus za pomocą Kapłana Ofiarowuje Trójcy Świętej Swoje najdostojniejsze człowieczeństwo, ofiarowuje umartwienia, modlitwy, podróże, pokutę, prześladowania, obelgi, cierpienia, koronę cierniową, ukrzyżowanie i samą śmierć na nim. Kapłan jest jednak jednocześnie zastępcą Kościoła, ofiarując Chrystusa w imieniu całego Kościoła i ofiarując Kościół wraz z Chrystusem. Ofiara Mszy Świętej jest radością i pociechą w życiu Kapłana, przecież to on właśnie staje się następcą Chrystusa przy ołtarzu ma dostęp do Jego Ciała i Krwi, przywołuje Go dziennie i w jego imieniu nam błogosławi, przebacza, karmi Jego Ciałem. Jezus Chrystus przepowiedział Swoim Uczniom, późniejszym Apostołom, że pić będą z Jego kielicha i mieć udział w Jego Męce. To właśnie do nich mówi Zbawiciel: „Ufajcie! Zwyciężyłem świat, a przy mej pomocy możecie i wy go tak samo przezwyciężyć. Nie opuszczę Was, nie zostawię was sierotami. Będę ze wszystkimi uczniami Mymi, by ochraniać ich i bronić, jeśli tylko są ze Mną i dla Mnie chcą pracować. Szczególniejszą zaś opieką otoczę sługi Me, jeśli te wiernymi pozostaną zleceniu i poświęcą się zadaniu, jakie powierzyłem im do spełnienia. Będę wspierał ich i pocieszali dopomagał im, ani na chwilę nie będą pozbawieni mej obecności i Mej możnej łaski”. Poprzez Ducha Swego i Swą niewidzialną łaskę a przede wszystkim poprzez Sakrament Jezus Chrystus zlewa Swe łaski na Swe sługi, Kapłani poprzez kontakt z Eucharystią, poprzez łaskę Bożą, wreszcie poprzez przyjmowanie niepokalanego Baranka są zasilani jak pisze Święty Franciszek Salezy „czystością, niewinnością pobożnością, świętością i miłością”. Każdy szczegół na ołtarzu przypomina im czystość, niewinność i cnotę duchów niebieskich. Działanie i siła Sakramentu ujawniać się musi także i na zewnątrz. Ołtarz jest źródłem czystości naszej, na nim, bowiem znajdujemy pszenicę wybranych i wino najprzedniejszego winogrona. Kapłanie! –woła Święty Bernard – jakże wielkim jesteś! Jakże wzniosłą jest godność Twa! Pan wywyższył cię ponad króle i książęta, dał stopień wyższy nad wszystko, co wielkie na ziemi.” Ogromną jest świętość władzy, jaką sprawuje Kapłan przy ołtarzu, obcuje w końcu z Samym Bogiem i jednoczy się w sposób jak najściślejszy z Bogiem – Człowiekiem. Oznajmiając Izraelitom wolę Pana, mówi do nich Anioł: „Ego Dominus...” Z pełną słusznością może również Kapłan powiedzieć podczas Konsekracji – Przeistoczenia: „Ego Christus”, bo wieczny Kapłan i Jego zastępca dokonują tu wspólne ofiary i przemienienia.
opr. P. B.
|
