Zwyczaje i obrzÄdy wigilijne
Kłosy zbóż i choinka.
Chrystus urodził się w Betlejem tzn. w domu chleba. Zboże jest, więc symbolem Betlejem. Choinka to drzewo życia z raju, ubieramy ją w dniu wspomnienia pierwszych rodziców, czyli 24 grudnia, ma przypominać o upadku i odkupieniu ludzi, zaś ozdoby to łaski Chrystusowa zsyłane na ludzi i nasze dobre uczynki.
Sianko pod obrusem i wolne miejsce przy stole.
Przy stole wigilijnym zachowany jest zwyczaj wkładania pod obrus sianka, ma ono symbolizować ubóstwo groty Betlejemskiej i Maryi, która złożyła Dziecię w żłobku. Dodatkowe nakrycie jest pozostawione dla spóźnionego niespodziewanego gościa, tym wyrażamy pamięć o bliskich żywych, którzy nie mogli być z nami i o zmarłych, których zabrakło przy stole.
Opłatek wigilijny.
Łamanie się opłatkiem oznacza wspólne poświęcenie się jeden dla drugiego, oznacza, że jesteśmy skłonni podzielić się chlebem z bliskim, a jednocześnie to symbol miłości, przyjaźni pokoju i pojednania.
Wieczerza wigilijna w rodzinie.
Przeżywana w rodzinach w duchu jedności, wspólnoty i miłości ma charakter religijny, słowa modlitw wypowiadamy szczególnie pobożnie, powoli, pamiętając, że przy stole razem z nami zasiada Chrystus. Z reguły prowadzi je Ojciec rodziny. Po znaku krzyża i wprowadzeniu dobrze jest przeczytać fragment Ewangelii Łukasza (2,1 – 14) opisującą przyjście Pana na świat. Po modlitwie i odczytaniu przełamujemy się opłatkiem, przekazując sobie znak pokoju, po czym modlitwy w intencjach świata, Papieża i nas samych, za zmarłych, by zakończyć modlitwą, z prośbą o błogosławieństwo jedzenia na stole wigilijnym. W trakcie wieczerzy słuchamy kolęd, rozmawiamy o przeżyciach związanych z wigilią, staramy się by „Chrystus przez wiarę zamieszkał w naszych sercach i by nasza Rodzina była Kościołem”. Po wieczerzy odmawiamy modlitwę dziękczynną za spożyte dary.
Niech ten wieczór będzie dla nas ciepły, miły i pełen Bożej radości.
|