List do staĹych diakonĂłw z dnia 10 sierpnia 2009 r.
Kongregacja ds. duchowieństwa
Drodzy stali diakoni,
Kościół coraz bardziej odkrywa bogactwo stałego diakonatu. Kiedy biskupi przybywają do Kongregacji ds. duchowieństwa, podczas wizyty „ad limina”, temat diakonatu, pośród wielu innych, jest zawsze poruszany a powszechnie patrzy się z wielką nadzieją na Waszą posługę, co daje nam dużo radości. Kościół dziękuje Wam, podkreśla i zauważa Wasze zaangażowanie oraz Wasze przygotowanie w wypełnianiu posługi ministerialnej. Obecnie pragnie zachęcić Was do osobistego uświęcania się, do modlitwy i rozwijania duchowości diakońskiej. Także i do Was można zastosować słowa Papieża wypowiedziane do Kapłanów, na okoliczność Roku Kapłańskiego: „….potrzeba umacniać pragnienie w Kapłanach doskonałości duchowej, od której zależy przede wszystkim owocność ich służby”.
Dziś, podczas święta św. Wawrzyńca, diakona i męczennika, pragnę zaproponować Wam dwie refleksje. Pierwsza dotyczy Waszej posługi Słowu, a druga dotyczy Waszej posługi Miłosierdzia (Caritas).
Z wdzięcznością wspominamy Synod dotyczący Słowa Bożego, który odbył się w październiku zeszłego roku. My, ministrowie wyświęceni, (prezbiterzy, diakoni i biskupi) otrzymaliśmy od Pana, poprzez Kościół, zadanie głoszenia Słowa Bożego aż „po krańce ziemi”, głosząc każdemu stworzeniu osobę Jezusa Chrystusa, umarłego i zmartwychwstałego, Jego Słowo i Jego Królestwo. To Słowo, jak potwierdza przesłanie końcowe Synodu, ma Swój głos – Objawienie, Swoją twarz – Jezusa Chrystusa oraz Swoją drogę – Ewangelizację. Poznać Objawienie, to oznacza przylgnięcie bezwarunkowo do Jezusa Chrystusa, tak jak uczeń zachwycony i zakochany, przybycie do Jezusa i wyjście z Nim, aby Ewangelizować. Tego oczekuje się od diakonów, zaangażowania się w sposób całkowity i bez zachowania czegokolwiek dla siebie. Z dobrego ucznia rodzi się dobry misjonarz (ewangelizator).
Posługa Słowa, szczególnie dla diakonów, ma patrona i wielki przykład w św. Szczepanie, diakonie i męczenniku. Domaga się od ministrów wyświęconych, stałego wysiłku, aby studiować Słowo, przyjąć Go jako swoje, wtedy gdy głosi się Je innym. Medytacja na sposób „lectio divina”, czy też czytania duchownego, są dzisiaj drogą coraz częściej stosowaną i polecaną , aby zrozumieć, przyjąć i żyć Słowem Bożym. Permanentna formacja intelektualna, teologiczna i pastoralna są wyzwaniem, które trwa przez całe życie. Przygotowana i aktualna posługa Słowa zależy od pogłębionych w/w rodzajów formacji.
Oczekujemy, w niedługim czasie, dokumentu Ojca Świętego, podsumowującego przytoczony przez nas Synod. Dokument ten powinien zostać przyjęty z otwartym sercem i z chęcią dalszego jego pogłębiania.
Druga refleksja dotyczy posługi dla Miłości bliźniego (Caritas), przytaczając jako przykład św. Wawrzyńca, diakona i męczennika. Diakonat ma swoje korzenie w charytatywnej organizacji kościelnej pierwotnego Kościoła. W Rzymie w III wieku, okresie wielkich prześladowań chrześcijan, znajdujemy niesamowitą postać św. Wawrzyńca, archidiakona papieża Sykstusa II-go i swojego zaufanego administratora dóbr wspólnoty. O św. Wawrzyńcu mówi nasz umiłowany papież Benedykt XVI: „Jego gorliwość względem biednych, hojna posługa, która uczyniła z Kościoła Rzymskiego model opieki i charytatywności, wierność Papieżowi, która popchnęła go aż do pójścia za nim na męczeństwo oraz heroiczne świadectwo krwi, które dokonało się kilka dni później, są faktami znanymi przez wszystkich” (homilia w Bazylice św. Wawrzyńca w dniu 30 listopada 2008 r.). Znane jest powiedzenie św. Wawrzyńca: „ Bogactwem Kościoła są biedni”. Im poświęcał czas z wielką hojnością. Oto przykład nadal aktualny dla diakonów stałych. Biednych musimy kochać w sposób doskonały, jak Jezus Chrystus. Musimy być z nimi, szukając dla nich stworzenia warunków społeczności braterskiej i pokojowej. Niedawna Encyklika Benedykta XVI „Caritas in Veritate” niech stanie się w tym dla nas codziennym przewodnikiem. W Encyklice tej, Ojciec Święty, podkreśla jako podstawową regułę: „Miłość jest królewską drogą nauki społecznej Kościoła” (nr 2). Diakoni powinni utożsamiać się w specjalny sposób z tą miłością. Biedni są jednym z ich codziennych środowisk oraz podmiotem ich niegasnącej gorliwości. Nie jest możliwe zrozumieć Diakona, który nie oddawałby się we własnej osobie posłudze miłości oraz solidarności z biednymi, którzy dziś na nowo wzrastają liczebnie.
Drodzy Diakoni stali, Bóg niech Wam błogosławi z całą swoją miłością, i uczyni Was szczęśliwymi w Waszym powołaniu, misji i posłudze! Dla małżonek i dzieci, tych którzy wśród Was są żonaci, szacunek i pozdrowienie. Kościół dziękuję Wam drodzy, za pomoc oraz różne formy współpracy, którymi udzielają swoim mężom i ojcom w posłudze diakońskiej. Ponadto, Rok Kapłański zaprasza nas do podkreślenia roli drogich kapłanów oraz modlitwy z nimi i za nich!
Watykan, dnia 10 sierpnia 2009 (święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika).
Kardynał Klaudio Hummes
Arcybiskup Emerytowany z Sao Paulo
Prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa |
