"A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec." (J 12,26)

Nasze spotkanie tutaj to nasza nadzieja na lepsze jutro, to wiara że będzie lepiej i bezpieczniej, to w końcu miłość, która była, jest i będzie. 
Życzę Wam możliwości odczucia tej wyjątkowej obecności Boga pośród nas, ludzi.

Pamiętajmy, że bez Boga jesteśmy jak ścięty kwiat, nie mający szans na odrodzenie...

Wszechmogący Boże, który stworzyłeś nas na Swój obraz i podobieństwo oraz nakazałeś poszukiwać dobra, prawdy i piękna, proszę Cię przez wstawiennictwo św. Izydora, abym kierował się do tych witryn internetowych, które są zgodne z Twoją wolą, a napotkanych internautów traktował z miłością i cierpliwością. Amen

Święty Izydorze: wspomagaj mnie.

Zadania diakonów stałych

W n. 48 Instrumentum laboris czytamy, że «diakonat stały został wprowadzony w wielu diecezjach, aby zapewnić im pomoc w różnych dziedzinach, takich jak liturgia, katecheza, administracja i inne formy pracy duszpasterskiej».

Można tam znaleźć tylko te trzy linijki na temat diakonatu stałego, podczas gdy w mojej diecezji jest dwudziestu stałych diakonów, którzy w pełni realizują swoje powołanie: pełnią posługę słowa Bożego, posługę ołtarza i charytatywną, a zarazem są zwyczajnymi szafarzami sakramentów chrztu i małżeństwa, zajmują się też przygotowaniem kandydatów.

Usłyszałem powołanie, aby poświęcić się całkowicie Bogu w sakramencie święceń, odpowiadając bardziej stanowczym «tak» na Jego wezwanie. Przeszedłem formację w diecezjalnej szkole diakonów i pogłębiłem swoją miłość do Boga, do Kościoła i do braci, której istotną cechą jest radość służenia.

To powołanie dojrzewało we mnie powoli, zostało rozeznane przez przełożonego szkoły diakonów i ordynariusza diecezji, który zasięgnął opinii wspólnoty kapłańskiej; wszystko oczywiście z pełnym przyzwoleniem mojej żony. Dla mnie i dla moich współbraci diakonów w Polinezji tylko w tym pierwszym stopniu sakramentu kapłaństwa urzeczywistnia się w pełni nasze powołanie, noszące znamię Chrystusa Sługi.

Powołanie kapłańskie to inna droga, to odpowiedź na inne wezwanie i inna forma świadectwa.

Nasz biskup powierzył niektórym diakonom zadania administracyjne w parafiach, innym zaś misję kierowania wspólnotami służebnymi (rekolekcje, formacja i ewangelizacja). Diakoni pełnią posługę zwyczajnych szafarzy sakramentów chrztu i małżeństwa, harmonijnie współpracują z proboszczami w parafiach, a jeśli czasem pojawiają się różnice poglądów, podejmują braterski dialog, nacechowany duchem posłuszeństwa, aby zachować pokój, jedność i komunię w parafii.

Podczas obecnego Synodu dane mi jest zasiadać w tej auli obok dwóch innych diakonów stałych — jednego z Tokalau, drugiego z Samoa — z którymi łączy mnie braterska wspólnota, umocniona przez fakt, że pełnimy tę samą posługę.

Z całą pokorą proponuję Ojcom Synodalnym, by zastanowili się nad miejscem, rolą i misją, jakie mogą być udziałem diakonów stałych na naszych wyspach, w duchu posłuszeństwa biskupom i we współpracy z proboszczami. Taka refleksja mogłaby umocnić zaufanie do instytucji diakonatu stałego, której początki sięgają czasów apostolskich.